een week alweer!
Door: marja
Blijf op de hoogte en volg Alexandra
07 Maart 2009 | Nieuw Zeeland, Picton
Hallo allemaal,
Het is alweer een week geleden dat Alexandra onze reisverhalen schreef. Nu ben ik aan de beurt. We hebben zeeën van tijd, maar bijna geen tijd om verhalen te schrijven. Hoewel, in mijn schrift schrijf ik wel iedere dag. Wat hebben we gedaan? Alexandra schreef de vorige keer dat het weer te slecht was om de Tongariro Crossing te doen, maar na regen komt zonneschijn en afgelopen maandag liepen wij dus 19 kilometer, van 1100 naar 1900 meter omhoog en dan weer omlaag naar 700 meter. Een prachtige tocht tot bovenaan de Red Crater met vooral storm, regen, kou en dichte mist. Handschoenen zouden wel lekker geweest zijn. Een deel van de tocht omhoog werd 'devils staircase' genoemd, kunnen jullie je voorstellen hoe wij moesten afzien! En dan nog niets te zien vanwege de mist! Maar: het werd beter. Vlak voor de top heb ik me wel verbaasd. Het was wat glad door de regen en één misstap zou ons echt in de krater storten. Hier zou in Italie of Frankrijk echt een koordje gehangen hebben! Maar wij bereikten de top, de zon ging schijnen en we zagen een werkelijk schitterend landschap. We stonden op de top van Red Crater, die dus echt donkerrode kleuren had. Toen we aan de afdaling begonnen, hadden we zicht op drie meren met een groenblauwe kleur en de zon erop. Schitterend!
De Tongariro Crossing mag blijven staan op de top Ten van New Zealand!
De volgende dag vinden we dat we wel een dagje rust aan het Lake Taupo hebben verdiend. Althans, Alexandra. Ze blijft zeggen dat de tocht hélemaal niet zwaar was, maar kan drie dagen nauwelijks lopen (moet haar even terugpakken van het geintje over sauce/south natuurlijk).
Dan de tocht van Lake Taupo naar Napier. Napier is de stad die op een gegeven moment bedolven is door lava en in twee jaar tijd door werkelozen en vrijwilligers is opgebouwd in Art Deco stijl. Een heel leuk stadje aan de kust in pasteltinten, in een mediterraan klimaat. De tocht naar Napier is prachtig. Wat vind ik het toch heerlijk om in de bergen te rijden. Het geeft een ultiem gevoel van vrijheid om alleen maar te gaan, de wind om je oren te voelen, muziek aan, en niet te weten wat er om de volgende bocht te zien is.
Vanuit Napier reizen we naar Wellington, nemen onderweg een New Zealander mee op een deel van onze tocht, die ons veel vertelt over het land en de mensen. Iemand van 28, die alleen maar af en toe werkt om te kunnen leven en reizen. Hier is dat heel normaal, in Nederland zou je 'mislukt' zijn! Ja. wie heeft gelijk?!
Ik ga nu even wat korter, want heb nog maar een paar minuten.
Aangekomen in de buurt van Wellington, gaan we heerlijk relaxed om 6 uur 's avonds naar een zwijmelfilm, broodje van de Subway als 'diner' en zoeken dan een camping op. Inclusief vliegende kakkerlakken en een sprinkhaan in toilet en o Volgende dag camper bij een klein stationnetje gezet en met een boemeltje naar Wellington om een dagje stad te proeven. En nu zijn we zojuist gearriveerd in Picton. De overtocht met de ferry van het Noordereiland naar het Zuidereiland duurde drie uur. Vooral de aankomst bij het Zuidereiland is heel mooi. Er liggen boven Picton heel veel kleine eilandjes waar je langs vaart. Wat doen we morgen? We weten het nog niet, en dat is nu juist zo lekker. We zien wel, en juist daardoor zien we veel!
Liefs, Marja en Alexandra
Het is alweer een week geleden dat Alexandra onze reisverhalen schreef. Nu ben ik aan de beurt. We hebben zeeën van tijd, maar bijna geen tijd om verhalen te schrijven. Hoewel, in mijn schrift schrijf ik wel iedere dag. Wat hebben we gedaan? Alexandra schreef de vorige keer dat het weer te slecht was om de Tongariro Crossing te doen, maar na regen komt zonneschijn en afgelopen maandag liepen wij dus 19 kilometer, van 1100 naar 1900 meter omhoog en dan weer omlaag naar 700 meter. Een prachtige tocht tot bovenaan de Red Crater met vooral storm, regen, kou en dichte mist. Handschoenen zouden wel lekker geweest zijn. Een deel van de tocht omhoog werd 'devils staircase' genoemd, kunnen jullie je voorstellen hoe wij moesten afzien! En dan nog niets te zien vanwege de mist! Maar: het werd beter. Vlak voor de top heb ik me wel verbaasd. Het was wat glad door de regen en één misstap zou ons echt in de krater storten. Hier zou in Italie of Frankrijk echt een koordje gehangen hebben! Maar wij bereikten de top, de zon ging schijnen en we zagen een werkelijk schitterend landschap. We stonden op de top van Red Crater, die dus echt donkerrode kleuren had. Toen we aan de afdaling begonnen, hadden we zicht op drie meren met een groenblauwe kleur en de zon erop. Schitterend!
De Tongariro Crossing mag blijven staan op de top Ten van New Zealand!
De volgende dag vinden we dat we wel een dagje rust aan het Lake Taupo hebben verdiend. Althans, Alexandra. Ze blijft zeggen dat de tocht hélemaal niet zwaar was, maar kan drie dagen nauwelijks lopen (moet haar even terugpakken van het geintje over sauce/south natuurlijk).
Dan de tocht van Lake Taupo naar Napier. Napier is de stad die op een gegeven moment bedolven is door lava en in twee jaar tijd door werkelozen en vrijwilligers is opgebouwd in Art Deco stijl. Een heel leuk stadje aan de kust in pasteltinten, in een mediterraan klimaat. De tocht naar Napier is prachtig. Wat vind ik het toch heerlijk om in de bergen te rijden. Het geeft een ultiem gevoel van vrijheid om alleen maar te gaan, de wind om je oren te voelen, muziek aan, en niet te weten wat er om de volgende bocht te zien is.
Vanuit Napier reizen we naar Wellington, nemen onderweg een New Zealander mee op een deel van onze tocht, die ons veel vertelt over het land en de mensen. Iemand van 28, die alleen maar af en toe werkt om te kunnen leven en reizen. Hier is dat heel normaal, in Nederland zou je 'mislukt' zijn! Ja. wie heeft gelijk?!
Ik ga nu even wat korter, want heb nog maar een paar minuten.
Aangekomen in de buurt van Wellington, gaan we heerlijk relaxed om 6 uur 's avonds naar een zwijmelfilm, broodje van de Subway als 'diner' en zoeken dan een camping op. Inclusief vliegende kakkerlakken en een sprinkhaan in toilet en o Volgende dag camper bij een klein stationnetje gezet en met een boemeltje naar Wellington om een dagje stad te proeven. En nu zijn we zojuist gearriveerd in Picton. De overtocht met de ferry van het Noordereiland naar het Zuidereiland duurde drie uur. Vooral de aankomst bij het Zuidereiland is heel mooi. Er liggen boven Picton heel veel kleine eilandjes waar je langs vaart. Wat doen we morgen? We weten het nog niet, en dat is nu juist zo lekker. We zien wel, en juist daardoor zien we veel!
Liefs, Marja en Alexandra
-
07 Maart 2009 - 06:21
(z) Yvonne H:
Lieve Allebei,
vorige week niets teruggeschreven, sorry! maar was van plan te bellen, moet alleen even Gerard contacten over het juiste nummer...julllie gaan mij zeer binnenkort horen. Geniet, maak foto's schrijf op om niets maar dan ook niets te vergeten.
dikke kus van Yvonne -
07 Maart 2009 - 07:02
Sandra:
Lieve Allebei,
goed te horen dat het zooooo goed gaat met beiden.De verhalen nemen mij elke keer weer mee op jullie reis.Zo te lezen kunnen wij nog een hoop leren,wij stresskippen.Heerlijk deze leuke berichten te lezen want hier is de kredietcrisis een hot item wat uitgemolken wordt.Hou ons op de hoogte en neem ons mee op jullie heerlijke avonturen.liefs sandra
p.s. nikki trekt met een camper van paardenrange naar paardenrange waar ze voor gratis kost en inwoning kinderkampen leidt samen met twee andere meiden.Ze heeft het super met af en toe een klein dipje(wel herkenbaar voor Alexandra,denk ik)liefs sandra -
07 Maart 2009 - 13:20
Lies:
Top om te lezen dat je het zo naar je zin hebt!
Ik verwacht wel een powerpointpresentatie mét alle foto's want je hebt me érg nieuwsgierig gemaakt!
We zijn net bij de puppies geweest. Het zijn net kleine nijlpaardjes met die stompe koppies en mollige lijfjes. Echt schattig !
Kus, ook voor Alexandra!
Groetjes,
Lies -
07 Maart 2009 - 19:46
Pa En Ma :
wat durven jullie veel .maar dat Alexandra ook zo van de natuur is gaan houden dat is toch speciaal .
de erfenis van haar moeder zullen wij maar denken of van oma .
wees en blijf voorzichtig a.u.b..
lieve dikke knuffel .
morgen komt maarten met gerard hier .
doei
-
08 Maart 2009 - 17:25
Edith:
Hallo Marja, Alexandra,
Marja, je beschrijft het het samen op-reis-gevoel heel herkenbaar! Wat genieten zo samen op avondtuur. Leuk om jullie verhalen te lezen en een beetje bij weg te dromen...! Veel plezier en weer mooie ervaringen, groet van Edith -
14 Maart 2009 - 08:18
Jurrien:
Hoi Marja,
Leuk om af en toe te lezen waar je nu weer bent en wat je allemaal meemaakt. Geniet ervan.
Groeten van Jurrien van Rheede
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
